DEISON / MAURIZIO BIANCHI
(CD, Final Muzik, 2020)
- Intense Brightness
- Dense Glow
- Ascension To Radiosity
- Deep Lighting
Recorded in 2017, “ White Landscape” is the second chapter of my collaboration with Maurizio Bianchi, after our first meeting in 2015 with the album “Black Panorama” (CD, Final Muzik).
4 long tracks of white and freezing ambient sounds, mixed with minimal noise; a work the presents a drone of quiet and hypnotizing noise, far from the devastating sounds of his early works.
“After having spent an imaginary lobotomized hibernation in the darkest bush, the constant search for bright oblivion led us to luminescent scenarios, and the result was this illuminating four-handed work that fulfills our desire for clever experimentation. The attentive listeners will be truly enlightened.” M.B. 2018
Limited to 200 copies only.
WHITE LANDSCAPE ON VER SACRUM
Il nome di Maurizio Bianchi non è certo sconosciuto a chi segue la musica post industriale e sperimentale italiana. Forse meno noto e più di nicchia è quello di Cristiano Deison, un musicista in ogni caso integro e di tutto rispetto. I 2 artisti hanno collaborato in passato (nel 2015) nel disco Black Panorama. Ora hanno unito nuovamente le forze in un altro interessante lavoro intitolato White Landscape. Il titolo del nuovo disco è indicativo delle atmosfere che ascolteremo che, a differenza del suo predecessore, sono rivolte alla ricerca di paesaggi luminosi. È come se M.B. e Deison, dopo aver esplorato le tenebre in “Black Panorama”, abbiano sentito un’irresistibile esigenza di abbracciare la luce. I risultati sono sorprendenti: non ricordo di aver mai ascoltato M.B. alle prese con ambientazioni così pacate e solari. In pratica White Landscape è un disco di musica ambient che credo piacerà agli amanti del Brian Eno di “On land”. Fin dalla traccia iniziale “Intense Brightness” veniamo avvolti da spirali cristalline che ci conducono in territori quieti e irreali. Se vi piace il Vidna Obmana di “The Trilogy” potete farvi un’idea della qualità evanescente di questa musica. Il viaggio dalla tenebra alla luce non è però privo di risvolti oscuri come possiamo ascoltare nella successiva traccia “Dense Glow” che evoca scenari piu’ cupi e ombrosi. Con “Ascension To Radiosity” il “mood” ritorna più sereno anche se si avverte, sullo sfondo, la presenza di un male dell’anima oppressivo. La traccia finale “Deep Lightning” è un’immersione all’interno di una luce infinita e abbagliante che porta al’estasi. Ottimo disco questo “White Landscape”, ideale complemento di “Black Panorama”.
WHITE LANDSCAPE SU ONDAROCK
La ricerca di un luminoso oblio che porta verso i luminescenti scenari di “White Landscape”, nuova collaborazione di Cristiano Deison e Maurizio Bianchi. Trionfo della purezza abbagliante in una lenta deriva tra lande sonore desolate, l’album in uscita per Final Muzik vede i due musicisti italiani alle prese con quattro composizioni che vanno da “Intense Brightness” a “Deep Lighting”, passando per un “Dense Glow” e un “Ascension To Radiosity”. Siamo di fronte ad un disco ambient che guarda alle sperimentazioni di artisti come Thomas Köner (“Permafrost”), Lull e l’utimo Raison d’être, quello più meditativo e introspettivo.
Messe da parte (da tempo ormai) le crudeli asprezze sonore di matrice industrial del primo Maurizio Bianchi, l’arte di uno dei pionieri della scena italiana ben si sposa con la fine ricerca elettroacustica di Deison, artista friulano che da più di venticinque anni collabora con artisti del calibro di L.Marhaug, KK Null, T.Teardo, Thurstone Moore, S. Balestrazzi, Scanner, Mingle, John Duncan, ecc.
Come dichiarato dallo stesso Deison nelle note che accompagnano la pubblicazione di “White Landscape”, Maurizio Bianchi gli aveva inviato un paio di nastri audio del suo archivio contenenti lunghe fasce sonore che lui ha poi manipolato estraendo quattro lunghe sezioni omogenee, poi sottoposte a vari trattamenti elettronici. Il risultato è un freezing ambient che si sposa con una quieta drone music dal sapore ipnotico, qui condita da quel noise microtonale sempre ben padroneggiato da Deison e Bianchi. Siamo di fronte alla seconda collaborazione tra due mostri sacri nell’ambito di sonorità elettroniche (post) industrial. La prima era stata “Black Panorama”, album uscito nel 2015 sempre per Final Muzik.
Il lavoro esce oltre che in digitale anche in un elegante Cd digisleeve in edizione limitata che non deluderà tutti gli appassionati di sonorità ambient isolazioniste.
WHITE LANDSCAPE SU SOWHAT
Un’espansa distesa di diafani vapori in indissolubile sospensione. A cinque anni di distanza dalla prima collaborazione, tornano ad incrociarsi gli itinerari sonori di Cristiano Deison e Maurizio Bianchi confluendo in uno sterminato oceano di abbagliante, voluttuosa luce, ideale ribaltamento di quel primo condiviso capitolo intriso di atmosfere oscure ed incombenti.
Costruito a partire da vecchie registrazioni inviate da Bianchi, sezionate e manipolate da Deison fino ad assumere la forma di quattro lunghi tracciati atmosferici, “White Landscape” configura un amniotico ambiente sonico dominato da un senso di algida contemplazione, vivida formalizzazione di un rarefatto paesaggio invernale permeato da morbida brillantezza. Sature volute sintetiche si muovono sinuose disegnando nebbiosi flussi tendenti verso orizzonti di avvolgente quiete.
A tratti, lungo questo etereo percorso, si attraversano frangenti parzialmente umbratili, percorsi da sottile e ruvida polvere che emerge in filigrana senza tuttavia intaccare il tono generale di un viaggio proiettato verso la radiosa profondità di un oblio luminescente.
WHITE LANDSCAPE ON OBSKURE
Les amateurs de musiques expérimentales, électroniques et industrielles connaissent bien les noms de Maurizio Bianchi (M.B.) et Deison, deux musiciens italiens qui ont traversé les décennies sans fléchir en termes d’inspiration. Une première collaboration avait eu lieu en 2015 avec Black Panorama déjà publié chez Final Muzik. Dans la lignée de ces pièces atmosphériques et profondes, le présent disque a été enregistré lors de sessions tenues entre 2015 et 2016. Constitué de quatre pistes sonores d’un peu plus de dix minutes chacune, White Landscape porte bien son titre tant les ambiances développées suggèrent de vastes horizons de glace, noyés dans la brume. On y trouve aussi beaucoup plus de luminosité et de douceur que par le passé. Les disques oppressants, claustrophobes et malsains des débuts de M.B. sont fort loin. Ici ne demeurent que des sensations d’immensité et d’introspection mêlés. On y franchit des seuils d’irréalité avec calme et volupté, une plongée dans un onirisme frigorifique, non dénué d’intensité (le final de “Dense Glow”).
Comme dans la meilleure musique ambient, on est vite immergé dans les sons, hypnotiques et gérés avec délicatesse. Les drones enveloppent, frisent l’extatique, voire l’élévation totale, notamment sur le bien nommé “Deep Lightning” où les sentiments de désolation et d’isolement au milieu de paysages sublimes nous plongent dans une mélancolie de plus en plus tenace. On peut alors s’attarder sur telle ou telle substance sonore, s’attacher à des notes synthétiques mélodiques, à des vrombissements impalpables ou des bruits blancs discrets, se perdre au milieu de ces espaces mentaux et infinis et se demander comment tant de paisible beauté puisse émerger d’un seul disque.
WHITE LANDSCAPE ON DARK ENTRIES
Men zegt wel eens dat rust roest. Het is zeker niet van toepassing op de 65-jarige godfather der Italiaanse noise en industrial scene Maurizio Bianchi.
De man brengt heden ten dage namelijk nog immer met de binnen het genre gekende vlijt plaatjes uit, om u een idee te geven: alleen al in 2020 waren dat er een elftal.
Een ander gezegde stelt dat men milder wordt met de jaren. Deze vlieger lijkt wel op te gaan voor Bianchi. We dienen dan ook de term ‘genre’ uit de voorgaande alinea even te verduidelijken. Het oude Bianchi werk is gefundenes fressen voor die hard industrial fans/verzamelaars, en geloof ons op ons woord wanneer we zeggen dat de man in zijn beginperiode een paar echte pareltjes binnen het genre gemaakt heeft. Come Organisation (zie ook Whitehouse) bracht ooit platen van Bianchi uit onder de dubieuze naam Leibstandarte SS MB, Come voegde nazi marsen en speeches toe aan de industriële klanken. Anno 1981 kunnen we stellen dat de snoodaards op die manier de baan vrij maakten voor wat later bon ton zou zijn in het martial industrial genre. We zeggen snoodaards, want Come had deze toevoeging aan Bianchi’s klanken zonder zijn medeweten of toestemming gedaan.
Anno nu, en dat is een dikke 40 jaar na zijn eerste muzikale probeersels (die hij aanving onder de naam Sacher-Pelz), zijn deze klanken inderdaad wel milder geworden.
Zelf zijn we (en we horen het wel vaker onder kenners van ‘s mans materiaal) niet altijd even enthousiast als de krasse Italiaan wederom met nieuw werk aan komt draven (het is een oud zeer bij ultra productieve artiesten -een enkele zeldzame uitzondering buiten beschouwing gelaten). White Landscape, de tweede samenwerking tussen Bianchi en Deison beschouwden we echter als een best aangename luisterervaring.
Een jaar of vijf geleden sloegen beide heren voor het eerst de handen in elkaar voor het album Black Panaroma. We leiden af uit de titel van dit nieuwe werk dat White Landscape niet alleen een verderzetting van hun samenwerking maar tevens een opvolger van dit eerste gezamenlijke album is. Ook hier zijn de titels veelzeggend: Black Panaroma ging het zoeken in de diepste duisternis; over White Landscape gloeit een overheersende lichtgevende gloed.
Cristiano Deison is ondertussen ook reeds een goede vijfentwintig jaar in de weer met experimentele elektronica. Net zoals Bianchi maakte hij zijn eigen tape-collages met bandrecorders, draaitafels en objecten en is voornamelijk actief binnen het gebied van de experimentele noise. Naast Bianchi werkte hij reeds met andere grote namen zoals Lasse Marhaug, KK Null, Teho Teardo, Thurston Moore, Scanner, Shee Retina Stimulants,… Beïnvloedt door de experimentele muziek, minimale ambient elektronica en een grote interesse in digitale muziek en sounddesign, werkt hij met loops, field recordings en drones om wervelende elektronische geluiden met een enorm bereik en complexe muzikaliteit te ontwikkelen. De ideale sparringpartner voor Bianchi, als u het ons vraagt.
Wat zich dan ook uit op White Landscape: samen lijken beide heren ons met hun ijle elektronische klanken te begeleiden richting hemel.Vraag aan de gemiddelde mens welke klanken hij zich voorstelt bij het begrip “hemel” en we zijn er vrij zeker van dat de klanken die beide heren op White Landscape presenteren representatief zijn voor de antwoorden die je te horen zal krijgen.
Alleen het engelenkoor had precies een vrije dag, voor de rest wanen we ons drie kwartier van wolkje tot wolkje springend in hogere sferen. Wanneer dit begrip voor jou geen religieuze bijklank heeft valt het eveneens vanuit deze context te bekijken en slaat dan vooral op verschijnselen als sterren, planeten en noem maar op. Ook winterbeelden gedijen uitstekend bij deze geluiden, de krakende sneeuw onder je voeten denk je er haast automatisch bij.
Om het in wijntermen te zeggen: ambient van een goed jaar, deze White Landscape.
WHITE LANDSCAPE SU ROCKERILLA
WHITE LANDSCAPE ON SANTA SANGRE
“White Landscape” shows a brighter and more delicate side of both musicians, who most of the time are associated with the experimental, often harsh spectrum of sounds. They both are extremely experienced, active since the eighties (Maurizio Bianchi) and nineties (Deison) and this is their second collaboration after “Black Panorama” from 2015.
They consider it as a search of light after “having spent an imaginary lobotomized hibernation in the darkest bush”. Indeed, this music sometimes is like a luminescent glow. Soothing and oneiric, reminding me sometimes of “Secluded Truths” also by Maurizio Bianchi accompanied by Nimh (one of my favorite albums ever).
These are four long pieces proving that music is probably the only medium through which you are able to move actively into the realm of no man, no civilization nor nature. It is a shapeless void, an emptiness, but strangely enough without any negative, pitch-black connotations. It is tempting you to enter into it and dissolve. On the other hand, I bet that for more sensitive listeners it may be an effective dream inducer while playing it at night.
To be honest, this is the music which will easily absorb you (of course if you’re susceptible for this kind of sounds), but difficult to write about. All tracks on “White Landscape” are built upon slowly morphing atmospheric drones and they differ only in nuances. Which is good because throughout all 45 minutes you’re in a delightful state of catatonia, not disturbed by a single unexpected moment. But above all this is music to experience, not to read about.